Time flies

Lieve allemaal,

Daar ben ik weer met een nieuwe blog! Hoe is het daar in het verre en koude Nederland? Ik heb weer genoeg meegemaakt en gedaan in de afgelopen weken..

Zo hebben we R., een paar weken terug waren zijn ouders hier op bezoek. Zijn zusje S. was erg blij ze te zien, maar R. was erg boos. Hij wilde zijn (stief)vader vermoorden met een stok. Gelukkig konden Gerrinda en Arjanne hem tegen houden. Ik werd geroepen of ik bij S. wilde komen. Ze huilde verschrikkelijk hard en was enorm geschrokken. Ik heb haar op schoot genomen en samen met haar gebeden, uiteindelijk kwam ze tot rust. De blik in R. zijn ogen was erg agressief, uiteindelijk hebben we besloten Ida te bellen, zij heeft met hem gepraat. Ze schreef hier het volgende over op facebook: 'R. is overstuur...of ik wil komen. Ik ken de littekens op R. zijn lijf. Toegebracht door zijn ouders. Messteken... Terwijl ik de ruimte, waarin hij op mij wacht, binnenstap zie ik hoe de spieren van zijn lijf gespannen staan. Geen emotie op zijn gezicht. Ik reflecteer en probeer...er komen tranen...ik reflecteer en volg met mijn vinger zijn tranen vanaf zijn oog naar zijn hart....mijn vinger blijft daar hangen...hij is slim en begrijpt wat ik bedoel. Het verhaal komt eruit. Zijn verslaafde ouders hebben hun frustratie op hem uitgeleefd. Mishandeld....messteken, zijn knie kapotgeslagen met een steen terwijl hij sliep, bont en blauw geslagen...zijn liefste bezit, een gevonden telefoon ('Nokia met deksel') door zijn ouders afgepakt en verkocht om wijn te kunnen kopen... Een telefoon waarop hij spelletjes deed, 'om myself uit die moeilykheid te hou', zoals hijzelf zei. Het zit hem dwars....hoe onrechtvaardig. Hoe moeilijk om zijn ouders te vergeven. Het zit hem dwars dat hij geen 1 sponsor heeft en de meeste andere kinderen bij Goeie Hoop wel. Hij krijgt nooit kadootjes over de post... Het gemis van die telefoon met spelletjes zit hem vreselijk hoog. Ik wijs met mijn vingers een lengte van 10cm aan en vertel dat hij die telefoon misschien wel zo belangrijk kan vinden maar dat dat in Gods ogen maar 1mm belangrijk is. Maar...ik leg hem ook uit dat we God specifiek om iets mogen vragen. We ontvangen niet omdat we niet vragen, staat er in de Bijbel. Ik geloof dat God mensen kan gebruiken om hem weer aan een soortgelijk computerspel te helpen. Ik vraag of hij om vergeving wil bidden, om sponsors en om een plan voor zijn toekomst...Hij stemt in....na het Amen begint hij weer over die telefoon....het zit hem zooooo dwars! Ik zeg dat hij van een oude, wijse vrouw van 44 jaar moet aannemen dat het zo niet werkt. Dat dingen enkel werken als 'ons dit in God sy hande los..'

Een paar zondagen terug ben ik Samen met Arjanne naar een Zimbabwaanse dienst geweest. Een aantal van de werkers bij Goeie Hoop komen uit Zimbabwe en gaan naar die kerk. En daar wilden we natuurlijk ook een keer geweest zijn. Ze houden hun kerkdiensten in een grote hal, met voorin een podium. We vielen wel op als enige blanken, vooral het mannelijke geslacht vond ons interessant en kwam zich keurig voorstellen. We voelden ons in ieder geval welkom! :) Voordat de dienst begint gaat iedereen eerst bidden. Dit gaat niet zoals bij ons, dan blijft iedereen bij zijn plekje en bid voor zichzelf. Hier liep iedereen kriskras door de kerk heen en bad hardop. Sommige op een normaal volume, maar een aantal mannen liepen al schreeuwend rond. We keken onze ogen uit, en konden niet echt de concentratie vinden om zelf te bidden. Ook de voorganger sprak al schreeuwend tijdens de preek, wij als Nederlanders kennen wel stemverheffing, maar dat is niets vergeleken bij dit. De hele preek wordt luid schreeuwend gedaan. Na bijna elke zin riep de voorganger 'Hallelujah', waarop de gemeente 'Amen' riep. Ook getuigenissen van mensen worden luid schreeuwend verteld. De dienst was in het Zimbabwaans, dus zat er een vrouw naast mij die de dienst vertaalde. (Lees: schreeuwde in mijn oor.) Ik kreeg er niet veel van mee, want het was echt niet te verstaan. De gasten mochten halverwege de dienst naar voren komen om zich zelf voor te stellen, daarna kregen we dikke drukkies en handdrukken van een aantal gemeenteleden. De worship was in het Zimbabwaans, één lied was in het Engels, die konden we meezingen. Er was een koor en band die dit begeleidde. Ik vond het heel gaaf om mee te maken, maar was toch blij dat ik na drie uur weer buiten stond. Zo'n constant geschreeuw en veel kabaal is niet goed voor een (westers) mens. : )

En dan ben ik ook nog een heerlijk weekje met Willemijntje op vakantie geweest. Het is teveel om op te noemen wat we allemaal gedaan hebben. We zijn naar Swellendam, Oudtshoorn en Knysna geweest. We hebben enorm genoten! :) Van een prachtige sterrenhemel (ik had nog nooit zoveel sterren gezien), van een heerlijk zwembad bij ons b&b, van de adventure tour in de cango caves (wat betekent dat we onszelf door een tunnel van 27 cm hoog gewurmd hebben, door een tunnel van 30 cm breed gegaan zijn en tegen een gladde, natte, steile wand opgeklommen zijn in een hele smalle ruimte, en bovenaan met trillende benen stonden), van de super mooie routes die we hebben gereden hoog in de bergen, van het knuffelen met allerlei dieren (zoals een cheetah, een struisvogel, een olifant, en een slang), van het al grinnikend liggen in een stapelbed op een slaapzaal, van het rondtoeren in ons gehuurde karretje, van al onze goeie grappen, van het elke avond uit eten gaan (en ja dan gebeurd het soms dat je drie keer met dezelfde mensen op het terras zit), van het drinken van appletizer met 2 vorken, en van nog veeeeeel meer. Het was ook weer heerlijk om terug te komen bij Goeie Hoop, iedereen kwam naar de car gerend toen we aan kwamen rijden. We zijn helemaal plat geknuffeld en overladen met tekeningen en briefjes. Het voelde als thuiskomen! En dan zit ik hier nu nog minder dan vijf weken, heeel apart. Ik word er echt een beetje weemoedig van als ik daar aan denk. Ik heb momenten dat het me super leuk lijkt om iedereen in Nederland weer te zien, maar de gedachte dat ik hier alles dan echt achter me moet laten.. Volgende week komen paps en mams langs, heel leuk om hen dan het prachtige Zuid Afrika te kunnen laten zien!

Vandaag was een mooie en bijzondere dag, de adoptie ouders van M. zijn geweest. Ik heb hier al één keer eerder een adoptie mee gemaakt. Maar nu was ik er echt vanaf het begin bij, het moment dat er ouders gevonden waren, alle medische onderzoeken en alle andere regeldingen, alle keren OT en spraaktherapie waar ik bij geweest ben, het kopen van nieuwe kleren voor haar, tot het moment dat ik haar bracht bij haar nieuwe familie. Een paar weken van te voren kwam er een fotoboekje van de nieuwe familie binnen. Ik heb deze samen met Ida aan haar laten zien en haar verteld dat ze een papa en mama, zusjes en een broertje krijgt. Heel bijzonder om dit te doen en mee te maken! En wat is het ook gaaf om te zien hoe ze in de afgelopen maanden van een stil, terug getrokken meisje is veranderd in een stralend, vrolijk, ondeugend meisje! :) Ik ga haar echt missen!! Ik ben nu nog bezig met een fotoboek voor haar, zodat ze later weet waar ze gewoond heeft, met wie, en wie er daar voor haar gezorgd hebben. Ik heb een speciale band met M., en wat was het dan ook gaaf om haar vandaag bij haar ouders, zusjes en broertje te brengen die hier buiten op haar stonden te wachten. Wat een ontroerend moment! In het begin nog wat onwennig voor iedereen, maar na een tijdje waren ze al aan het spelen met elkaar. Geweldig om bij te zijn! :) De komende dagen komt de familie hier steeds langs, en zodra ze zich allemaal comfortable voelen zal M. met hun mee gaan.

Tot de volgende blog lieve mensen! Super dat iedereen zo blijft mee leven! Bedankt voor alle kaartjes, brieven, reacties, etc. :)

Veel liefs, Hanke

PostNet suite 80
Private bag X4
Gordon’s Bay 7151
South Africa