Nog maar 7,5 week..

Ha lieve allemaal,

Daar ben ik weer. Hoe gaat het daar in Nederland? Genoten van oud en nieuw? Het was een bijzondere ervaring om het hier te vieren. Er word hier niet zoveel aan gedaan, er is geen kerkdienst en bijna geen vuurwerk. Maar we hadden wel oliebollen en appelbeignets die we zelf hebben gebakken :) Alle kids hebben er van genoten. We hadden champagne om 12 uur en we hebben een heuse nieuwjaarsduik gedaan in de oceaan. En dat met zo'n 30 graden. :)
Hebben jullie de schaatsen al uit het vet gehaald?:D Vorige week hebben wij op onze vrije dag wel geschaatst, jaja.. echt geschaatst :) In Kaapstad is een ijsbaan, en als echte Nederlanders willen wij natuurlijk wel een keer geschaatst hebben. Ook zijn we bij de film 'long walk to freedom' (over het leven van Nelson Mandela) geweest. Een indrukwekkende film!

Vorige week heb ik een weekje op de jongensunit geslapen. Wat een draken zijn het, maar ook stuk voor stuk schatjes! Het jongste jongetje is drie en de oudste veertien. Om 17.00 uur gaan alle boys badderen, daarna gaan we eten, spelen, breng ik ze naar bed, bid met elke boy en ga dan zelf nog even naar boven, om uiteindelijk zelf ook in bed te kruipen. Met in alle kamertjes om me heen slapende jongetjes. Elke morgen zijn ze weer vroeg wakker, maar ze moeten tot 8 uur in bed blijven liggen. Daarna mogen ze nog een paar minuten bij mij in bed liggen, dat was elke dag weer groot feest :) Waarna alle boys zich aankleden en een heerlijk bakje porridge eten en daarna met elkaar de unit schoonmaken.
Één nachtje kwamen Arjanne en Rieneke gezellig bij mij op de unit slapen, heerlijk om dan die verbaasde koppies van de jongens te zien als ze uit bed komen. Ze vonden ons maar raar..

Ik voelde me net een moeder. Een moeder van zeven boys. We hebben twee broertjes die op straat geleefd hebben en nu samen in 1 bed slapen. Ik kon ze soms wel achter het behang plakken als ze niet luisterden, ze vroeg naar bed moesten voor straf en L. van 3 zijn hele bed vol kaneel had gestrooid (we hadden geurzakjes gemaakt) en de eigen gebakken koekjes van zijn broer aan het opeten was. Boven in het stapelbed slaapt J. Een mannetje van zes, die heel veel structuur nodig heeft. Laat zijn 'normale' structuur nu in de vakantie helemaal verdwenen zijn, waardoor hij al een paar keer flink door het lint is gegaan. Er ontstaat dan echt kortsluiting in zijn hoofd, waardoor hij totaal niet te bereiken is. Gelukkig ging het deze week goed met hem. Ontroerend om samen met deze jongetjes te bidden, steevast moet er voor spooky's gebeden worden. Hier zijn ze allemaal bang voor. In de kamer er naast ligt J. van 9, hij is de goedheid zelve. Hij mist zijn moeder, waardoor hij soms opeens in huilen uitbarst. Dan hebben we nog L., ons kleine driftkikkertje van 7. Hij gaat lekker schreeuwen als iets em niet zint. Maar heeft eigenlijk een heel klein hartje. Hij noemde me de hele dag mammie toen ik op de unit werkte. En met het samen bidden smelt m'n hart, als hij bid voor blessings voor zijn familie, zichzelf en voor auntie Hankie. In diezelfde kamer slaapt ook R. Onze puber van 14, een topper, maar ook enorm eigenwijs. Voelt zich de big boss van de unit, heeft een grote mond, maar houdt ook van een dikke knuffel. En dan hebben we nog F. van 13, hij is de hele vakantie weg geweest en de laatste twee dagen van mijn slaapdiensten was hij weer terug. Mijn laatste slaapdienst bij de boys was dan ook super gezellig. Samen met F. en R. zaten we op mijn bed. F. bleef een uur lang al zijn vakantie verhalen vertellen, vol enthousiasme! Genieten :) en lachen als hij bijvoorbeeld verteld dat ie voortaan 's morgens wil douchen,omdat anders zijn haar niet goed in model zit. Hoe gaaf is het om daarna nog met deze jongens te bidden op mijn bed. :) Het was een vermoeiend, maar ook erg leuk weekje!

Van donderdag op vrijdag nacht hebben Willemijn, Arjanne, Rieneke en ik met de vier oudste kids in de big play room geslapen. Één groot feest natuurlijk, met als afsluiter een ontbijt op bed! F. vind ons de fun aunties. Hij zei dat aan onze gezichten te zien was dat we nog geen adults zijn. We lachen te veel. Helaas dus voor iedereen die dacht dat ik enorm volwassen terug zou komen, ik ben nog steeds niet volwassen ;)
Van zondag op maandag heb ik ook nog bij twee meiden op hun kamer geslapen. Ze waren helemaal happy dat ik kwam logeren. Toen ik 's avonds laat kwam lagen ze allebei op mijn matras te slapen. Ik ben blij dat ik niet elke nacht met drie personen in één bed lig, want echt slapen zit er dan niet bij, de een aait over mijn voeten, de ander over m'n armen en gezicht. Maar het was zeker geslaagd :) S. zei tegen D. 'Auntie Hankie is my mom from the Lord, He was given her to me'. En ze hebben al heel wat keren gevraagd wanneer ik weer bij ze kom logeren.
Maandag zijn we met alle school kinderen naar een zwembad geweest. We hebben enorm genoten met z'n allen! :) Hoe leuk is het om elkaar heel stiekem op te wachten halverwege de glijbaan en dan samen naar beneden te gaan. Dat was voor de aunties nog leuker dan voor de kids :) En dan was daar ook nog een gigantische hottub. Only for moms and dads. Laten wij nu net aunties heten.. Helaas was het water koud en was er geen bubbeltje te bekennen. Maar toch, het idee dat wij deze privilege hadden voelde al behoorlijk cool. De dag er na zijn we naar Monkey town geweest met de crèche kinderen. Aapjes kijken en een speeltuin, dit leuke dagje sloten we af met het eten van heerlijke verse pizza's bij Goeie Hoop, en daarmee sloten we ook de vakantie af. Wat heeft iedereen genoten van die vakantie, de zes weken zijn voorbij gevlogen. We hebben het heel druk gehad, maar dat was het zeker waard. Door deze vakantie is onze band met de kinderen dieper geworden, doordat we heel veel tijd met ze door brachten. Echt genieten! En nu is het school leven weer begonnen. Het afscheid komt steeds dichter bij. Maandag over zeven weken stap ik alweer in het vliegtuig naar Nederland.. Van deze zeven weken ga ik één week met Willemijn op vakantie en mijn ouders komen langs voor een weekje! :) De tijd vliegt voorbij. Met pijn in mijn hart denk ik aan het afscheid nemen.. Het idee dat ik alles en iedereen hier echt achter moet laten, het liefst wil ik er nog niet aan denken. Ik las van de week een uitspraak van E. Haracourt, die verwoord wat ik bedoel. 'Afscheid nemen is een beetje sterven; sterven aan dat waarvan men houdt. Men laat een beetje van zichzelf achter in ieder uur en elke plaats.'
Ook is het nog onzeker hoe mijn toekomst er uit zal zien. Ga ik een vaste baan zoeken of wil ik nog een keer voor een periode naar het buitenland? En nog belangrijker wat is Gods plan? Ik heb hier geleerd dat ik niet te krampachtig hoef te denken over Gods plan met mijn leven, er zullen geen briefjes uit de hemel vallen. Ik kan vertrouwen dat God mijn leven leidt en dat Hij mij zeker duidelijk zal maken of ik iets wel of niet kan doen. 'Laat jou weg aan die Here oor en vertrou op Hom, en Hij sal dit uitvoer.' (Ps.37:5)
De gedachte dat ik hier niet zo lang meer ben maakt wel dat ik, waar mogelijk, nog bewuster van alles geniet hier. Ik houd jullie op de hoogte van mijn belevenissen!

Dik drukkie,
Hanke