Baie baie hartseer en een heerlijk weerzien.

Daar ben ik dan weer, nu echt vanuit Nederland.

De afgelopen week in Zuid Afrika heb ik op en top genoten van alles. Zoals van S. en E. die ruzie maakten in de kerk, want volgens S. was ik haar mom from the Lord, maar volgens E. kon dat niet waar zijn. En van een slaapfeestje in de big playroom met de pubers. Van het nog één keer de slaperige peuters knuffelen. En van R. een jongen van 9 die ik ’s avonds nog even een knuffel ging geven toen hij al in bed lag. Hij wilde wel mee naar Nederland, kon die in mijn auto rond rijden. Toen ik zei dat mijn auto wel een beetje ugly, maar daarom juist funny was begon hij helemaal te glunderen. ‘I love that cars auntie.’ :) En zo waren er zoveel kinderen die wel mee wilden in mijn koffer naar Nederland. Kon dat maar..

Mijn week was aardig vol gepland en was (helaas) zo voorbij. Zo heb ik met Arjanne, Willemijn en Gerrinda een gezin opgezocht die eerst bij Goeie Hoop hebben gewoond. Heerlijk om ze nog even te zien! Met Ida, Lydia en Arjanne heb ik nog een ander gezin opgezocht. Zij hebben heel lang bij Goeie Hoop gewoond en in de zomervakantie zijn ze terug gegaan naar hun moeder. Zij woont in een krotje, heel bizar om hun levensomstandigheden te zien. En ik kan en wil me de toekomst van deze kinderen nog niet voorstellen eigenlijk. Maar wel super fijn om deze lieverdjes nog even te knuffelen! Ook heb ik nog genoten van twee vrije dagen met mijn liefste aunties. Heerlijk wandelen in prachtige bergen en zwemmen in een heel mooi bergmeertje. En een dagje naar een vlindertuin en lekker shoppen. Op donderdag avond werd ik verrast met een geweldig leuke afscheidsavond, samen met de meiden zijn we uiteten geweest bij Moyo, een typisch afrikaans restaurant, onze gezichten werden beschilderd, er was heerlijk afrikaans eten en geweldige muziek. Dat was een super avondje! :)

Zondag was daar mijn goodbye party. Het was een heel leuk feestje, compleet met feest hoedjes, snorretjes, dansjes, en cadeautjes voor de kids. Heerlijk!

En toen brak daar toch echt de maandag aan. De dag om afscheid te nemen. Wat vond ik dat verschrikkelijk. Ergens niet voor te stellen dat ik ze waarschijnlijk nooit meer zal zien, maar aan de andere kant toch wel het besef dat dit echt de laatste knuffels waren. En dat deed echt pijn!
Ik heb maandag morgen vroeg voordat de kinderen naar school gingen van hen afscheid genomen. Het ene kind had meer door dan het andere kind dat ik echt weg ging. Bij sommige waren daar tranen en andere gaven me lachend een knuffel.
Ik was D.'s favourite auntie, nadat ik haar een knuffel had gegeven stapte ze in de auto. Waarna ze nog snel een keer de auto uit kwam rennen om me een laatste knuffel te geven. In de auto had ze heel hard gehuild en ze was boos, ze wilde niet naar school. Ik zou ’s middags om half 2 naar het vliegtuig vertrekken, dus ben ik als verrassing om 1 uur naar haar school gereden, toen ze me zag kreeg ze hele grote ogen en een brede smile, ze rende naar de auto toe en zei heeeee moppie en gaf me een dikke knuffel! :) Ze is mee geweest naar het vliegveld. Maar daarvoor heb ik afscheid genomen van alle aunties en niet schoolgaande kinderen. Sjoe.. Ik heb gehuild in de auto, met die lieve D. dicht tegen me aan die ook aan het huilen was. En toen het afscheid van de liefste aunties en D. op de airport. Tranen, tranen en nog eens tranen, tot Johannesburg (zo’n vier uur verder) heb ik gehuild.. Het voelde echt als los gescheurd worden van iets waar je zoveel van houdt. Baie baie hartseer, zoals ze dat in het afrikaans zo mooi kunnen zeggen. En dan waren daar nog die gigantisch lieve afscheidsbladen van alle kids en aunties, een heerlijke herinnering! Thanks lieverds!
De vliegreis viel gelukkig mee, ik had ruim de tijd om het afgelopen jaar te overdenken. Naast me zat een zwartman(=Afrikaans voor neger) die graag mijn comfort zone binnen drong. Dan lag zijn hoofd weer half op mijn stoel/schouder dan kwamen zijn benen en armen weer verdacht dicht bij de mijne. Heel gezellig dus, en ja moppies toch nog een beetje mannelijke genegenheid, haha! :)

En toen kwam ik op Schiphol, wat een geweldig ontvangst was dat. Familie, vrienden, spandoek, ballonnen en dikke dikke knuffels!  Genieten. En gigantisch wat was het koud, gelukkig heb ik F.'s vest mee gekregen om in Nederland aan te doen, en wat is het raar om weer rechts te rijden, en in mijn eigen bed te slapen, in mijn oude vertrouwde kerkbank te zitten, rond te fietsen door Nunspeet, de winkelstraat door te lopen, het nieuwe huis van Chris en Geer te bekijken, etc. Het went allemaal weer snel moet ik zeggen. Hoewel ik nu nog het gevoel heb dat ik zo weer bij Goeie Hoop binnen kan lopen, maar helaas dat zit er niet in. Goeie Hoop en alles wat daarbij hoort zal altijd een heel speciaal plekje in mijn hart hebben! Ik denk zelfs dat een stukje van mijn hart daar is achter gebleven.

En nu ga ik dan echt de onbekende toekomst in. Ik ben benieuwd wat de toekomst mij gaat brengen. Lieve S. schreef op mijn afscheidsblad: ‘We will pray for you, so don't worry!’ :)
Ik wil jullie enorm bedanken voor alle mailtjes, berichtjes, kaarten, brieven, reacties, smsjes (vooral die van opa en oma). Het is geweldig om te weten dat er mensen aan je denken! Elke keer als er post was was dat weer een feestje. Bedankt!

Veel liefs,
Hanke

Ps. Goeie Hoop heeft altijd sponsors nodig, mocht u/jij dit willen doen neem dan even een kijkje op www.goeiehoop.nl. Daarnaast wil ik jullie vragen voor Goeie Hoop te (blijven) bidden, dit hebben ze zeker nodig en in het afgelopen half jaar heb ik zeker gemerkt dat God deze gebeden hoort!